AANGENAAM
Mijn naam is François Vangaeveren (Swat’n voor de vrienden), geboren te Menen op 4 januari 1968. Ik ben gehuwd met Wendy en trotse vader van 4 kinderen: Joey, Damon, Otto-Jan en Annabel. Met Wendy en mijn 2 jongste kinderen woon ik in Gullegem. Ik werk bij de financiële dienst van WAAK in Kuurne: www.waak.be.​
​
WAAROM DE CAMINO?
In april 1991 werd er bij mij Hodgkin ontdekt, beter gekend als lymfeklierkanker. De behandeling bestond toen uit 3 MOPP chemoterapiën en een 25-tal bestralingen in het UZ Gent. In december van dat jaar werd ik genezen verklaard. Ik moest wel regelmatig op medische controle om bij een eventuele terugval snel te kunnen behandeld worden.
Bij één van die controles, in augustus 1999, werd er bij een scan een gezwel ontdekt in mijn linkerlong. Na een biopsie werd het duidelijk dat ik hervallen was. De behandeling bestond opnieuw uit meerdere chemotherapieën. Tijdens die behandeling had ik iets gelezen over de Camino en toen is de beslissing gevallen: als ik dit hier overleef, onderneem ik die tocht…
In april 2000 was er goed nieuws. De chemo had zijn werk gedaan en ik was voor de 2demaal genezen verklaard.
HSP
Belofte maakt schuld, maar door omstandigheden kwamen de plannen om de Camino te ondernemen nooit van de grond. Vanaf 2007 kreeg ik bovendien hoe langer hoe meer last van rugklachten en zware, pijnlijke benen waardoor het stappen moeilijker ging. Na een aantal consultaties bij verschillende specialisten werd er door een neuroloog bij mij HSP ofte Hereditaire Spastische Paraparese gediagnosticeerd. Meer informatie over deze aandoening op spierziekten Vlaanderen.
​
TE VOET OF MET DE FIETS?
De plannen om te voet of zelfs met de fiets naar Santiago te gaan bleken toen niet meer
mogelijk. Met die benen ging het echt niet lukken. Ondertussen zag ik in ‘Man bijt hond’ de reportage van Arnout Hauben over zijn tocht naar Compostela en begon ik na te denken over
een andere manier om de tocht te doen.
​
Ik begon voor langere afstanden ook al een rolstoel nodig te hebben omdat mijn beenkracht ondertussen al een stuk was verminderd. Ik twijfelde niet lang om er een aankoppelwiel bij aan te schaffen want misschien kon ik de tocht daarmee wel afleggen. Maar helaas, uit ondervinding, werd me al gauw duidelijk dat zo’n aankoppelwiel enkel geschikt is voor kleinere afstanden. Ik zag mijn droom stilletjes aan toch in het water vallen…
Tot ik via Parantee (een sportdienst voor mensen met een beperking) een handbike huurde om eens te proberen. Mijn idee kreeg toch weer wat kleur. De ritjes werden alsmaar langer en ik begon vlotjes te rijden. Ik was dan ook heel tevreden dat ik uiteindelijk over een eigen handbike kon beschikken. Aangekocht bij www.movealltheway.be
​
De voorbereidingen voor mijn tocht kunnen nu eindelijk beginnen!